Magnaður skáldskapur

Horfði á dásemdina Cat on hot tin roof með Paul Newman og Elizabeth Taylor í fyrsta sinn í kvöld.  Hafði séð úr henni og leikrit Tennessee Williams kann ég næstum orðrétt utan að.  Myndin var snilld enda handrit og leikur til mikillar fyrirmyndar.  Ég tók aldrei eftir því að hún væri hálfra aldar gömul, enda sogast maður inn í verkið frá fyrstu mínútu.  Og nær ekki að líta sig frá því fyrr en löngu eftir að það er búið. Eitt af þessum verkum/myndum sem maður er lengi að hugsa um á eftir.  Og mikið var Elizabeth falleg fyrir fimmtíu árum.  Og kjóllinn sem hún er í í myndinni minnti mig á fyrrverandi konuna mína.  Og viskídrykkja Paul Newmans (sleitulaus) á það að ég fór alltof seint að sofa í nótt.  Og merkileg þessi drykkja í verkum bandarískra leikskálda frá þessum tíma?  Nokkur verka O´Neills og Albee´s frá svipuðum tíma eru svo gegnumsósa af viskí að maður fær timburmenn bara við það eitt að strjúka kilina á verkum þeirra í bókaskápnum.  En er það ekki bara magnaður skáldskapur?