Ég er norn!

Fyrir meira en áratug vann ég á ónefndum fjölmiðli og tók þá viðtal við konu, örlítið eldri en ég var þá, sem hafði fyrirsögnina: ég er norn!  Í viðtalinu (sem var sem betur fer stutt) sagði hún frá því þegar hún var í nornaskóla í Englandi og lærði að galdra.  Taldi hún sig búa yfir krafti til að brugga seiði sem gætu gert karlmenn vitlausa í hana.  Viðurkenndi hún að hafa lífsviðurværi sitt á því að galdra til sín menn sem veittu vel.  Ég trúði varla orði af því sem hún sagði en hlustaði en glósaði allt samviskusamlega niður (hafði heyrt að bestu blaðamenn í heimi notuðu ekki diktafón, kannski þess vegna var ég ekki langlífur í starfi?  Allt skolaðist til í minninu.)  Síðar rakst ég oft á þessa konu á börum þar sem hún bar í mislangdrukkna ógæfumenn bjór.  Sem er sennilega sá eilífi nornaseiður sem konur voru brenndar á báli fyrir að byrla mönnum fyrr á öldum.  Eftir óminni og fýlu eiginkvenna urðu þessir höfðingjar að útskýra bólfarir sínar með annarri konu á einhvern dramatískari hátt en það að stundar firring og almenn gredda í kjölfar ofurölvunar hafi ráðir framhjáhaldinu. 

Síðast þegar ég sá þessa ,,norn" hafði útlitið fölnað og eflaust var drykkurinn sem hún bar í menn orðinn minna göróttur, því að hún bað mig um að splæsa á sig einum vodka í vatn og minnti mig á þetta viðtal sem ég tók og var fyrir löngu búinn að gleyma.

Síðustu nornirnar náðaðar