Kreppublogg

1.3.2008 | 18:56

Einhver helvítis jólin

Hörmulegustu jól æfi minnar átti ég með stúlku sem ég bjó með og var meira að segja trúlofaður og ætlaði að giftast. Við höfðum verið saman í tvö ár og eitthvað var farið að halla undir fæti og í desember, rétt fyrir jólin lauk stúlka þessi prófum og við fórum út að borða til þess að fagna þeim áfanga. Og eins og í eftirfarandi lagi, snérist máltíðin smátt og smátt upp í svívirðingar og þann skemmtilega samkvæmisleik að draga fram gamlar spælingar og misgjörðir og nudda þeim framan í (yfirleit) mig. Og í stað þess að vera skynsöm og fara heim og jafnvel kyssast, sættast og ríða, ráfuðum við á milli bara, önug og öfugsnúin. Kvendið sem ég hafði hugsað mér að giftast (en þetta kvöld var ég sko hættur við) taldi að allar þær hörmungar sem yfir hana höfðu dunið á ævinni (meðal annars að missa módelsamning þegar hún var 19 ára vegna ofdrykkju eða eitthvað) væri mér að kenna. Afglöp sem hún hafði framið, löngu áður en leiðir okkar sköruðust, voru bara vegna þess að lífið var svo grimmt að hafa ætlað henni að giftast mér! Og eftir því sem á nóttina leið komst ég að því að ég hafði lofað henni því að heimurinn væri fagur og næturnar lygnar eins og dimmblátt haf og bara stjörnur og tungl á himni, aldrei nein ógæfur regnský. Ég mundi ekki neitt eftir neinu og sat og drakk við barinn og hún stóð fyrir aftan mig og krafði mig um skaðabætur fyrir glataðan feril sem módel í New York. En svo allt í einu, allt í einu, eins og töfradufti frá feitri og haltri álfkonu í ljótum kjól (er að hugsa um Klingenberg) með pensla í hárinu, væri stráð yfir okkur, þagnaði unnustan og kyssti mig og brosti og sagði: Þú ert ágætur og mér líður vel með þér. Og við skakklöppuðumst heim og áttum góðar stundir saman í langan tíma...