Snjóflóðið ég

Eftir ógæfunótt (þar sem ég fékk mannbætandi löðrung) sem varð samt til þess að ákveðin stúlka með hundsaugu mun líkast til hætta að ónáða mig og elta á milli bara og svo viðburðarríkan dag sem færði mig skrefi nær nýrri sambúð (sjá færslu á undan sem heimild) ætla ég að fara og finna mér mannlausan bar og detta í það.  Dagurinn í dag er nefnilega tileinkaður fortíðinni og þeim mistökum sem ég hef gert í gegnum tíðina.  Þessi dagsetning mun um ókomna framtíð minna mig á veikleika mína og galla.  Suma sem ég get bætt, aðra sem mér reynist erfitt að berjast við.  Því að í huga mínum reika um draugar og morðóðir geðsjúklingar með íshokkígrímur fyrir andlitinu og berjast stöðugt um yfirráðin yfir líkama mínum.  Og því sem ég geri.  Og því sem ég hugsa.  Og þegar þeir ná yfirhöndinni, sem gerist stundum, verð ég eins og snjóflóð.  Lítill bolti sem byrjar að rúlla niður brekku og hleður utan á sig þangað til hann ryður einhverri lúðavíkinni með öllum sínum húsum og rúmum og manneskjum og bílum og dúkkuvögnum og diskum með rósóttu minnstri, út á haf.  Og mörgum árum síðar er hægt að aka þar framhjá og sjá sárið sem flóðið risti í hjarta byggðarinnar.  Þess vegna ætla ég núna að fara að drekka.  Og ef einhver talar við mig, þá vona ég að það verði ógæfusamari og kvaldari sál en ég.  Þá býð ég drykk eða tvo.