Einn á gjróthrúgu

Fór út að ganga.  Það var mjög kalt.  Horfði á haf og himin.  Það er eitthvað við það að horfa annað hvort á dökkan sjó eða himininn.  Ég fæ það alltaf á tilfinninguna að annað hvort undir gáruðu yfirborði hafsins eða á milli allra þessara ljósa á himninum, sé einhver sem horfi til baka á mig.  Sjái mig eins og ég er.  Einan og kaldann í grjóthrúgu einhverstaðar á enda veraldar.  Ég efast um að sá sem horfi á mig líki það sem hann sér? 

Kom heim og lagðist upp í rúm með leiðinlega doðrantinn.  Sofnaði ofan í hann og vaknaði ekki fyrr en tvö í nótt við það að vekjaraklukkan á símanum mínum hringdi.  Furðulegur tími til þess að stilla vekjara, tvö eftir miðnætti?  Eitthvað hefur mér gengið til þegar ég gerði það.  Sofnaði strax aftur.  Er alveg óvenju hress í dag.  Nánast manískur af orku.  Ég sveiflast eins og risavaxinn pendúll.  Þetta getur ekki verið holt.  Held að þetta stafi af því að búa á þessari helvítis grjóthrúgu lengst norður í Dumbshafi.  Í þjóðfélagi sem maður finnur alltaf betur og betur fyrir því hvað fólk er eitt og samskiptalaust.  Þótt að við séum í samskiptum við tugi manna á hverjum degi.  Þá erum við að kvöldi dags öll ein.  Og eflaust voðalega lítil í okkur.  Eins og barn undir sæng sem les draugasögu í skininu frá vasaljósi.

Athugasemdir

[Sigríður Hafsteinsdóttir, 4.3.2008 kl. 10:01]

Satt....... Andvarp......

[Kreppumaður, 4.3.2008 kl. 14:22]

Nei!  Þið eigið að verra ósammála annars fer mér að líða eins og einhverjum geggjuðum bloggspámanni.  Og þá er stutt í það að ég hætti að vinna, safni skeggi og bloggi bara um mínar túlkanir á Opinberunarbókinni!