Ör og jarðafarir

Á morgunn fer ég í kistulagningu.  Svo er jarðaförin eftir helgi.  Mjög sennilega verð ég líkmaður.  Ég hef verið það tvisvar áður.  Borið tvo vini mína til grafar.  Það eru meira en tíu ár síðan síðast.  Í fyrstaskiptið var ég bara tvítugur og kvöldið áður en jarðaförin var fórum við vinir hins látna út að spila fótbolta.  Við hefðum betur sleppt því.  Í skallaeinvígi skall ég og annar strákur saman með þeim afleiðingum að ég fékk risa glóðarauga og hægri augnabrún fór í sundur.  Í jarðaförinni var ég því með dökk sólgleraugu til að hylja bólguna.  Hlýtur að virka mjög tilgerðarlegt fyrir þá sem sáu.  Og augnabrúnin fór í sundur og í mörg ár var örið þess valdandi að ég var á svipinn eins og ég væri alltaf hissa - á öðru auga.  En örið gréri eins og öll önnur ör gróa.  Bæði þessi á sálinni og þessi á líkamanum.  Núna er ég bara með eitt ör.  Langt og bólgið bakvið hægra eyrað eftir að hafa verið sleginn með bjórglasi í höfuðið í haust.  OG ég strýk stundum þessu öri þegar ég hugsa um ákveðna hluti í lífi mínu.  Sit þá og rifja upp og strýk þessu öri.  Það veitir mér fróun.  Ég held nefnilega að það sé nauðsynlegt fyrir alla að bera einhver ör.  Á líkama og sál.  Það sýnir að við höfum lifað.