Að kúka í aðra höndina

Nú er ég búinn að kveikja á ryksugunni til þess að reyna að yfirgnæfa rapp og söng gleðimannanna á svölunum fyrir neðan mig.  Sit bara og geri ekkert og hlusta á ryksuguna.  Ég veit ekki hversu gott það er fyrir andlega heilsu mína?  Og jafnvel þessi ryksuga getur ekki alveg yfirgnæft gleðilætin fyrir neðan mig.  Verst er klappið.  Það minnir mig á drukkna latínuflagara.  EF ég væri api mundi ég kúka í höndina á mér og láta vaða yfir þá.  Í stað þess bölva ég því hversu langt ég er kominn á þessari andskotans þróunarbraut sem kemur í veg fyrir að ég sýni þeim hug minn!  Ég ætti kannski að gefast upp og fara niður og bjóða þeim bjórkassa fyrir að skrúfa lætin niður um fimmtíu desíbil? 

Athugasemdir

[Brjánn Guðjónsson, 16.3.2008 kl. 00:09]

hefurðu beðið þá að lækka?

faðir minn sagði mér eitt sinn sögu, sem átti sér stað fyrir mína tíð.

hann var að hlusta á Aidu og spilaði ekki alveg á lægsta. eftir einhverja stund mætti maðurinn á hæðinni fyrir ofan út í garð með bensínsláttuvél, sem hann skildi eftir í gangi utan við stofugluggann. honum datt ekki í hug að biðja gamla að lækka.

ég man ekki hver viðbrögð pabba gamla voru. hvort hann fór út og drap á vélinni. held hann hafi bara hækkað í óperunni til að yfirgnæfa sláttuvélina.

eftir þetta var Aida aldrei kölluð annað en 'sláttuvélaróperan'

[Kreppumaður, 17.3.2008 kl. 15:28]

Mér hefur aldrei dottið í hug að biðja þá að lækka?  Góða saga samt af pabba þínum, gott að tónlistaunnendur eru víða.