NYC

Fyrir nokkrum árum gekk ég í gegnum mikla tilvistarkreppu.  Hún var tengd konu sem fór og því að vera forstöðumaður á stað sem ég vildi ekki stýra.  (Mörgum árum síðar er sama kreppa í gangi, bara önnur kona, annar staður eða eitthvað) og ég festist í eftirfarandi lagi.  Sat í eymd minni og hlustaði á það aftur og aftur.  Þangað til að einn daginn ég nennti ekki að hlusta á það var kominn með ógeð og um leið var sársaukinn eftir stúlkunni liðinn hjá.  Og ég farinn að sætta mig við leiðinlegu vinnuna.  Ég saknaði sársaukans.  Það er stunum jafnvel betra að sakna en elska.

Núna hækka ég þetta lag í botn.  Ekki til að fyllast fortíðarþrá heldur til að - getið bara - yfirgnæfa mitt daglega rapp sem berst upp frá pizzuætunum nágrönnum mínum.  (Jamm allar ruslatunnur fullar af pizzukössum og þeir eru ekki frá mér.)  En þeir eru samt ágætir, þessi grey.