Undir morgunn

Og þegar ég kom út af baðherberginu stóð hún koparbrún á annarri löppinni í næstum gegnsæjum kjól og var að festa á sig háhælaða skó.  Ætlarðu að ver svona sagði hún og ég leit á snjáðar gallabuxur og hvíta skyrtu og vissi að ég þyrfti að vera í jakkafötum.  Og eftir nokkur ár saman vissi ég að það var ekki hægt að þrætta við hana svo ég fór í jakkaföt þótt að það væru næstum 30 stiga hiti úti.  Hún kyssti mig á kinn og sagði: þú ert ágætur svona og ruglaði stuttu hári mínu.  (ég var stutthærður fyrir svo löngu...) 

Fyrir utan beið leigubíll til þess að keyra okkur í matarboð í næstu borg. Og við ókum í gegnum sölnandi gróður, meðfram ljósbláum miðjarðarhafinu.  Þögðum og héldumst í hendur.  Og horfðum á öll þessu litlu þorp sem virðast hanga í fjallshlíðunum, hvít og friðsæl og sólin lækkaði sig á lofti uns hún sökk yfir Afríku um leið og við komum á áfangastað.

Síðar snæddum við með fullt af fólki út á svölum og horfðum yfir einhverja frægustu snekkjuhöfn í heimi.  Og drukkum og skáluðum og horfðumst í augu og létum fáein orð falla á íslensku.  aðallega um það hvað við elskuðum hvort annað mikið eða þættum við falleg.  Og Svo vorum við ein á svölunum meðan fólkið stóð í stofunni og velti fyrir sér hvert það ætti að fara og við kysstumst.  Og ég mann þann koss enn, þótt það séu þúsund ár síðan.

Og enn síðar leiddumst við í gengum þvögu af fólki þar sem við vorum höfði hærri en allir, enda ég 187 og hún svipuð á hælum, og enduðum á bar þar sem við keyptum ódýrustu rauðvínsflöskuna sem var samt ekki undir 30þúsundum og hlógum af því hvað við værum miklir snobbhanar að gera þetta og sturtuðum henni í okkur.  Sígarettur komu á silfurbakka sem prúðbúinn þjón færði okkur.  Og við hættum að fylgjast með því hvað við eyddum miklu, sígarettupakki á fimmþúsund þótti okkur bara vera hlægilegt verð og við buðum kleppurnum sem voru með okkur umgang, vitandi að það þýddi hrísgrjón og vatn í viku. 

Og svo kom nótt.  Svona nótt eins og maður upplifir bara við miðjarðarhafið.  Hlý og logn og lykt af steiktum mat og sölnuðum gróðri og ómur frá diskótekum.  Og við leiddumst í gegnum göngin þar sem kappaksturinn fer fram og bílar hægðu á sér til  þess að keyra ekki á okkur og við ulluðum eða sendum fokkmerki og eitt sinn lyfti hún upp kjólum og sýndi á sér nærbuxurnar þegar benz var næstum búinn að aka yfir okkur.

Og við enduðum í spilavítinu sem eitt sinn gerði þessa smáborg fræga.  Hún sagði: núna ert þú James Bond, gerðu okkur rík!  Ég sat bindislaus í jakkafötum og spilaði 21 og hún stóð fyrir aftan mig með kampavín í hendi og ég fann fyrir brjóstum hennar þegar hún hallaði sér að mér til þess að hvísla mér góðum ráðum.  Og dáðist að því hve hún var fögur þegar ég sá hana útundan mér hvísla einhverju að hinum konunum og hlæja.  Var eflaust að  segja þeim að það skipti engu hvað við töpuðum, við værum hvort eð það rík.  Og ég sat og spilaði, búinn að eyða meira en hundrað þúsund í drykki á stöðum þar sem bjórinn var á fimmþúsundkall.  Og vissi að við þyrftum að ganga heim ef ég tapaði.  James Bond þurfti aldrei að ganga heim. 

Og um nóttina þegar við höfðum leyst út rýra vinninga og drukkið allt það kampavín sem hægt var að drekka og dansað á svölum fyrir ofan spilasalinn gengum við heim.  Einhverja þrjátíu kílómetra.  Hún haldandi á skónum, berfætt, ég með jakkann á öxlinni og kampavíns flösku i hinni hendinni og bílar sveigðu úr vegi fyrir okkur og flautuðu því að í þessu landi tíðkast ekki að fólk gangi á hraðbrautunum.  En við gerðum það samt og vorum vissum að lífið mundi standa í stað og þessi nótt yrði eilífð.  Og ég man að stundum dróst ég aftur úr henni bara til þess að geta horft á dökkt sítt hárið á ljósum kjólnum og hvernig iljar hennar voru næstum hvítar miðað við dökkan líkamann. Og hún stoppaði oft til þess að ég gæti náð henni og hún kysst mig og strokið hönd í gegnum stutt hárið.  Og við vissum að við höfðum eitt mánaðarlaunum mínum og næstu vikur yrðu vikur hrísgrjóna og vatns og ódýrasta bjórsins í ódýrustu búðinni en okkur var sama.  Við höfðum átt kvöldið okkar eins og frægt fólk.  Gefið þjónum fimmþúsundkalla, verið hrokafull og horft á móti ljósunum þegar fólk sem var ekki samboðið okkur spurði hvaðan við værum, hvað við gerðum.  Við höfðum drukkið allt dýrasta kampavínið sem hægt var að fá, spilað og dansað á svölum sem einkaþjónn fylgdi.  Þjónn sem kom með kampavínsglas handa okkur á milli laga.  Hvað er hægt að biðja um annað? 

Og undir morgunn sáum við borgina sem við bjuggum í og ég henti tómri kampavínsflöskunni yfir hvíta kletta út í sjó og tók utan um hana og við slöguðum inn í borgina.

Athugasemdir

[Lárus Gabríel Guðmundsson, 23.3.2008 kl. 02:00]

Undir niðri í þínum skrifum glyttir í  þá raun að allt form sé dautt; skáldsagan sem ein bein lína, smásagan sem endanlegur punktur, málverkið sem endanleg stærð. Annað er hvort það sé rétt hjá mér.

 Alltaf gaman að lesa þig... góða helgi.

[Kreppumaður, 23.3.2008 kl. 02:12]

Lárus, allt er dautt, gvöð, það sagði Friðrik N.  Og skáldsagan er það líka, þess vegna blogga ég.  Því að það er hið nýja form tjáningar.  Til góðs eða ills.

[Heiða B. Heiðars, 23.3.2008 kl. 11:30]

Æi það var eitthvað svo gott að lesa þetta. Gerði það tvisvar

[Kreppumaður, 23.3.2008 kl. 14:57]

Það hefur stundum verið gaman að vera til og er það, alveg óendanlega þrátt fyrir allt.