Var og kemur ekki aftur

Þegar félagsskapurinn minn í gærkvöldi fór að sofa upp úr hálftvö, fór ég að lesa gömul skrifa eftir mig.  Enda höfðu samræður okkar verið mjög svo tengdar bókmenntum.  Og metnaðarleysi.  Og ég festist í einhverjum af þessum áttahundruð mailum og bréfum sem ég hef sent en geymt.  Mailar gefa góða mynd af því hvernig maður hugsaði á einhverjum tíma.  Og eru oft með því besta sem ég skrifa.  ég er oft eins og William Saroyan sem var ekkert um það að endurrita verk sín, honum fannst þau spretta fullmótuð undan penna sínum ef stemningin var rétt.  Það sama fannst mörgum bítskáldum sem mörg hver leituðu í sagnahef hans.  Og mér.  Þótt að ég sé ekki kenndur við bít.  Né skáld.  Þá finnst mér alltaf það vera best sem skrifað er undir ákveðum hughrifum, undir stemningu.  Og bréf eru oftast þannig.  Þau eru skrifuð því að maður er brotinn og bitur, saknar, þráir, er að hugsa um eitthvað sem var og kemur ekki aftur.  

Eitt bréfið hófst á þessum orðum:  Mig dreymdi í nótt að ég sæi þig tilsýndar á Laugaveginum og við gætum af gömlum vana leiðst aftur heim.  Í gegnum brotnar bjórflöskur og öskrandi mannhafið, undir þessum þungbúna stjörnulausa himni...  Þetta bréf sendi ég aldrei.  Sum bréf eru skrifuð til þess að vera aldrei send.  Þau eru skrifuð til þess að losna undan einhverri tilfinningu.  En eitt bréf sem ég fann hófst á orðunum:  Ég vildi óska þess að þú hefðir aldrei lært að gráta!  Og var sent stúlku sem saknaði mín svo mikið að hún gat ekki sofið, vegna fjarlægðarinnar frá mér.  Blátt Atlandshafið var á milli okkar og hún þoldi það illa.  En ég skildi það ekki.  Mér leið ágætlega án hennar þótt að ég unni henni.  Og svo síðar þegar við slitum samvistum gengu á milli okkar nokkur bréf sem voru full af þakklæti fyrir það að fá að hafa kynnst og leiðast skamman spöl. 

Ég á líka fullt af bréfum sem mér bárust handskrifuð löngu fyrir tíma emaila og smsa.  Ég var svo gæfusamur að nenna að pikka þau inn í tölvuna fyrir nokkrum árum þegar ég stóð í flutningum.  Því að ég veit ekki nema að nokkur þeirra hafi glatast í flutningum eða tiltekt.  Eitt þeirra var frá vini mínum, rétt áður en hann dó, sem þá var vistaður á geðdeild.  ,, Ég veit ekki hvort það er dauðinn sem ég hræðist eða sú staðreynd að ég iðrast svo margs sem ég hef gert og ekki gert..."

Og ég hugsaði um þennan vin minn og allar þær ferðir sem hann hóf á börunum í maníu að leita að hinum heilaga grail eins og persóna í bók eða kvikmynd og sporin eftir hann í nýföllnum snjónum þegar hann hélt inn á milli lítilla timburhúsa undir hálfu tungli í leit að kastala þeim þar sem grailið er falið.  Og það var hægt að elta skjögrandi sporin í nóttinni og sjá hvar hann hafði fallið til jarðar.  Kannski svo drukkinn, kannski til þess að ákalla guð?

Og nóttin ómaði af draumi.

En draumar óma ekki.  Þeir eru hljóðlausir öllum nema þeim sem dreymir.  Ég hef kannað Afríku í draumum, ég hef gifst og skilið sömu nótt og vaknað upp og saknað svo sárt einhverrar sem aldrei var til, að hjartað í mér var að springa.  Ég hef siglt lygn blá höf á milli sólríkra eyja...  En mundi einhver skilja hvað ég hef séð eða upplifað þegar mig dreymir, þótt ég reyni að segja frá?

Það er eins með bréf.  Bréf eru eins og draumar sem skráðir eru niður í vöku.  Þeir eru persónuleg upplifun á einhverju andartaki.  Einhver tilfinning sem festa ber niður á blað.  Bréf er handartak, snerting, að sýna örlítið sínar innstu vonir og þrár.  Því skilur enginn þegar ég skrifaði:  Ég vildi að þú hefðir aldrei lært að gráta.

Nema hún sem var svo langt í burtu.