Kreppublogg

25.3.2008 | 02:51

Sumar fyrir svo löngu

Það er sumar og ég er í gúmmískóm og ullarsokkum og ljósbláum gallabuxum og brúnni peysu sem er að verða of stutt á mig því að ég get ekki hætt að vaxa. Ég stekk á milli steina yfir læk. Á eftir mér kemur stelpuskott sem ég er nýbúinn að kynnast. Hún er með rautt úfið hár í gulum kjól, berleggjuð í grænum stígvélum. Hún biður mig um að fara ekki svona hratt. Hún fetar sig varlega á milli steinanna yfir lækinn. Sólin hverfur andartak bakvið ský, í hyl sé ég tvo silunga undir steini.

Við fetum kindagötu upp á gróður litla hæð. Fyrir neðan okkur hjalar lækurinn. Hún talar. Ég þegi. Hún er nýkomin í sveitina, ég er búinn að vera þarna í nokkrar vikur. Upp á hæðinni sést yfir bæinn og næstu býli. Á sem liðast í gegnum þennan þrönga dal. Kýr á beit. Hestar að velta sér upp úr mold. Og fyrir framan okkur liggur dauður spói. Ég velti honum við með priki. Kös af hvítum ormum eru búnir að éta sig inn að beini spóans. Oj, segir hún og grettir sig. Ég pota í ormakösina. Þeir halda áfram að éta sig lengra inn í líkið. Og ég man að ég hugsaði að svona endum við öll. Fæða orma og moldar. Stúlkan stóð þétt upp við mig. Ég færði mig frá. Viltu koma að veiða, spurði ég? Henni leist ekki á það. Gat ekki hugsað sér að þræða orma á öngul, aflífa fisk með því að slá honum upp við stórann stein.

Ský þutu yfir himininn.

Síðar sátum við á þúfu. Ég tuggði strá, hún krafsaði í moldina með grein. Ég vissi ekki hvað ég átti að segja við hana. Stalst öðru hvoru til þess að líta á hana. Mér fannst hún sæt. Hún var með eilítið uppbrett nef. Og freknur. Hún æfði fimleika. Ég skrópaði á fótboltaæfingar áður en ég fór í sveitina. Ég var með heyofnæmi og gat því ekki verið að hjálpa til út á túni. Ég sá um fjósið í staðinn og hafði svo allan daginn til þess að veiða eða liggja á maganum og fleyta laufblöðum niður bæjarlækinn.

Ég sparkaði í stein. Hún sló út í loftið með greininni. Við vorum á leið í gil sem lækurinn rann í gegnum. Þar var foss og stór hylur, sléttur. Þar skaut ég með bóndanum af riffli í dósir. þar þurfti hún að pissa. ég benti henni ás tórann stein. Lofarðu að kíkja ekki? Ég lofaði því. Ég horfi á þig allan tíman og drep þig ef þú snýrð þér við, hótaði hún mér. Ég stóð teinréttur og hélt með báðum höndum fyrir augun á mér. Ég heyrði í bununni. Mér leið einkennilega.

Svo lágum við hlið við hlið á maganum og horfðum á fiskana í stóra hylnum. Dökkir skuggar sem skutust á milli steina á botninum. Stundum stirndi á þá þegar örmjór sólargeisli rataði í gegnum gárurnar alla leið niður á botn. Hefurðu kysst stelpu? Spurði hún og horfði á mig með svip sem ég hafði aldrei áður séð á stelpu áður. Naujts, sagði ég. ,,Ég hef kysst strák!"

Ég hélt áfram að stara á fiskana. Og hugsaði um það hvað það hefði verið notalegt að sitja bara einn á bakkanum og reyna að veiða. Eða byggja virki handa tindátum. ,,Ertu hræddur við stelpur?" Spurði hún. ,, Aflverju talarðu ekki við mig?" Og ég gleymdi öllum áætlunum um að byggja stór virki, snéri mér á hliðina með hönd undir kinn og horfði á hana. ,,Um hvað eigum við að tala?" Spurði ég. Hún hló. Og spratt á fætur. ,,Ég veit það ekki? Mér finnst strákar leiðinlegir!"

Tuttugu og fimm ár. Og ég man þetta svo vel. Og ég man þetta ekki nógu vel. En ég man þegar bóndinn spilaði á harmonikku í eldhúsinu og fullorðnafólkið og stálpuðu börnin af næstu börnum voru í kvöldkaffi (ég fékk staup af landa í fyrsta sinn þetta kvöld) og sungu, öll nema ég sem sat í hurðardyrunum með hundinum og strauk honum en gat ekki haft augun af henni. Hún söng hæðst.

Loks stóðu allir úti á hlaði að kveðjast. Kind jarmaði í fjarska. Fjallið á móti hulið dalalæðu. Bóndinn hár og þrekinn, snoðklipptur með alskegg í lopapeysu, eins og myndin af Hemingway sem síðar hékk uppi á vegg í herberginu mínu, að skamma ungling fyrir að gefa mér landa. Ég þögull við hlið þéttkennds bóndasonar. Hún sem lengst í burtu frá mér. ég kallaði á hundinn sem var að sleikja rassinn á öðrum heimalningnum.

Og hún átti að vera í kojunni fyrir neðan mig. Þar hafði besti vinur minn og fóstbróðir í sveitinni alltaf verið en þetta sumarið hafði hann farið í ferðalag með foreldrum sínum. Nú var hún þar í hvítum náttfötum með myndum af böngsum eða kanínum á. Við höfðum ekki sagt orð við hvort annað síðan fólkið kom heim frá slættinum. Ég lá á bakinu og hlustaði á fuglana fyrir utan syngja. Allir voru sofnaðir. Ég gat ekki sofið. Kannski var það staupið af landanum. Kannski var það fiðringurinn sem ég hafði fundið fyrir þegar hönd hennar snerti óvart mína er við fetuðum okkur niður mjóan stíg á eftir sískítandi kúnum sem við höfðum smalað saman.

Þegar ég var að festa svefn, fann ég að hún spyrnti löppunum upp í botninn á efri kojunni svo ég hrökk við. Heyrði hana tísta fyrir neðan mig: Á morgunn vil ég fara með þér að veiða...

Flokkur: Bloggar | Facebook