Kreppublogg

25.3.2008 | 23:42

Smá minningabrot frá nóvember ´99

Nóvembernótt og stormurinn er svo megn að brimið gengur yfir bátana í höfninni og þeir rugga til og frá og skella utan í hverja aðra og í verstu hryðjunum sést ekki í ljós vitans á hæðinni fyrir ofan höfnina. Við stöndum uppi á hól, undir útvarpsloftneti, við bræðurnir í gallabuxum og gömlum úlpum. Öll götuljós hafa fyrir löngu verið slökkt og eina birtan í þessum bæ er stöku uppljómaður eldhúsgluggi. Snjórinn sem berst frá hafinu festist ekki á götunum, til þess er rokið of mikið. Þegar við erum orðnir gegnum votir rönglum við með vindinn í bakið heim til mín. Þar skellur brimið á stofuglugganum og skerið sem er rétt undan landi og í miðjum stofuglugganum þegar maður dregur frá hverfur undir hvítar bylgjur hafsins. Stofan er öll á rúi og stúi. Glös ofan á bókum, teikningar í bunkum, kertastjakar á ólíklegustu stöðum. Geisladiskar í stæðum. Við skiptum um föt og kveikjum á tónlist. Gsm símarnir okkar ná ekki neinu sambandi í þessu húsi. Við þurfum að fara niður á skrifstofu til mín ef við viljum hringja í kærusturnar okkar. Fyrir bróður mínum eru þrír dagar á þessum stað sem eilífð. Ég er orðinn því vanur að sjá ekki kunnugleg andlit nema um helgar. Hann á eftir að vera í tvo daga og kemst þá með mér til Reykjavíkur, ef að veður leyfir. Við fyllum glösin okkar, stofuglugginn nötrar, rafmagnið hikstar eins og það sé að fara af. Eftir mánuð eru aldamót.

Síðar átti ég sjálfur eftir að fá nóg af stormsinfóníunum sem voru leiknar á næstum hverju kvöldi á möstur bátanna eins og þau væru vindhörpur og gefast upp á þessum stað, en það var þó ekki fyrr en ári síðar. En þessa nótt var engin uppgjöf í mér. Ég naut þess að vera á þessum stað þar sem ég þekkti engan og var svo mikill einstæðingur að utan vinnu talaði ég ekki veið neinn og var því veru bróðir míns mjög feginn þessa viku sem ég hafði ráðið hann til þess að vera með myndlistarnámskeið. Og þessi vika var öll mjög einsleit. Alltaf rok og snjómugga. Við vorum alltaf blautir þegar við komum heim til mín eftir að hafa verslað eða komið frá vinnu. Ekkert að gera nema að tala, hlusta á tónlist, teikna og lesa. Og borða og drekka og þegar við höfðum loksins ekkert lengur að segja og vorum búnir að ganga út á hvert einasta annes í brjáluðum veðrum, bara til þess að standa þar og láta hafið ýrast yfir okkur, þögðum við og spiluðum fótbolta í leikjatölvu.

Það eru næstum tíu ár síðan. Og ég sakna þess stundum að vera ekki úti á landi. á einhverjum stað þar sem það er ekkert val. Maður heldur bara til vinnu og svo heim. Engir vinir og félagar. Engar kvaðir um að koma og gera eitthvað? Nema þá sjaldan sem maður heimsækir höfuðborgina. Og stutt í óblíða náttúru. Kannski ætti ég að fara að svipast um eftir vinnu úti á landi? Jafnvel þótt að ég viti að ekki einu sinni bróðir minn mundi heimsækja mig þangað.

Flokkur: Bloggar | Facebook