Gamall ,,frændi" og leikrit

Ég var að ganga niður Laugaveginn í þungum þönkum þegar ég var ávarpaður:  Hvað asi er á þér frændi!  (Rödd sem ég heyrði fyrst í Húsverðinum eftir Harold Pinter fyrir svo mörgum árum) og fyrir framan mig stóð stórleikari í síðum bláum frakka með loðhúfu á höfðinu.  Og hélt áfram með sinni nefmæltu en þó skýru röddu:  Í hvað kjallara felurðu þig núna?  Ég sagðist fela mig á háaloftinu hjá Mic K.  Hann hló. Það var þá staðurinn, bætti hann við.  Ég spurði hann hvað hann væri að gera.  Fara á æfingu fyrir generalprufuna á Engisprettunum, serbnesku leikriti.  Ég sagðist hafa lesið um það.  Hann mælti með því.  Við stóðum fyrir utan Prikið, það var kalt svo við ákváðum að drekka sitthvorn koníaksnafsinn því að hann var á hraðferð.  Ég fékk mér reyndar Calvados. 

Inni var urmull af unglingum með fartölvur, leikarinn hvíslaði að mér:  Heldurðu að þetta lið sé að skrifa ódauðleg tímamótaverk?  Nei, þau eru að klæmast á Facebook svaraði ég.  Við tókum okkur stöðu við barinn.  Drykkurinn minn var kærkominn eftir að hafa gengið Laugaveginn í þunnum jakka.  ,,Ég er ennþá með leikritin þín!"  Sagði hann nefmæltur.  Og brátt fer ég að verða of gamall til þess að leika Föðurinn ef þú ferð ekkert að gera við þau?  Ég sagði að leikritin mín hefðu öll, á sínum tíma, strandað á sameiginlegum vini okkar sem hafði hrökklast frá Þjóðleikhúsinu sem leikstjóri og ég gefið þau og allar skriftir upp á bátinn.  Honum þótti það leitt.  En spurði hvort að hann mætti nota þau næst þegar hann mundi leikstýra.  Ég sagðist ekki var hrifinn af því að framhaldsskólakrakkar klæmdust með textann minn.  Það hefði verið reynt fyrir áratug með þvílíkri útkomu að gagnrýnandi Morgunblaðsins hefði misst sig yfir endaþarmsskrifum mínum í næstum heilsíðu leikdómi.  Hann mundi eftir því en rifjaði líka upp annan leikdóm um annað leikrit sem hafði verið mjög vinsamlegur í minn garð.  Ég mundi ekki eftir honum og fékk mér annað staup af Calvados. 

Og beindi umræðunni að minningarbókum Jóns Óskars og biturleikanum í þeim.  Það var betra en að ræða um mín eigin skipbrot sem leikskáld eða hvað það nú var sem ég ætlaði að verða fyrir tíu, fimmtán árum.  Leikarinn spurði um bróðir minn, hvenær það yrði næst sýning hjá honum.  Ég sagðist ekki vita það?  Hann hefði frestað sýningu í gallerí 101 og úti í USA til þess að þéna mikla peninga hjá tölvufyrirtæki.  Leikarinn varð við það svo leiður að mér fannst ég næstum sjá blika á tár í augnkrókunum og hann sagði með talsverðum tilþrifum:  þetta land er að hrekja alla snillingana sína út í meðalmennsku og ásókn eftir vindi. 

Við skáluðum og stungum úr glösunum og héldum út.  Ég tók eftir því að það er að koma vor.  Hann kvaddi mig með handabandi og orðunum: Ég hringi í þig bráðlega og við ræðum þessi leikrit þín.  Ég sagði að það þýddi ekkert, ég væri alltaf með slökkt á símanum.  Þá get ég ekki boðið þér á frumsýninguna, glotti hann.  Jæja, þú mátt hringja.  Við ákváðum að hittast á morgunn og gefa okkur tíma til að drekka smá rauðvín og ræða bækur og leikrit og gamla vini og syni okkar sem eru frændur og vinir.  Á leiðinni heim hugsaði ég með mér að ég þyldi það ekki þegar fólk ofmetur mig.  Í kvöld ætla ég samt að lesa þessi helvítis leikrit sem ég hef ekki litið á í næstum tíu ár.