Kerúbar fóru hjá

Þegar ég frétti af dauða kunningjakonu minnar hugsaði ég með mér að það ætti að vera til ljóð sem héti ,,Kerúbar fóru hjá" og fjalla um það að sum okkar sjá engla og sum okkar sjá aldrei neitt.  Ég sé aldrei neitt.  Nema gervihnatta diskana á húsþökunum í bakgarðinum, nema hellurnar sem mynda munstur á gangstéttinni hérna fyrir neðan svalirnar...  En ég man að í gamla daga, fyrir áratug eða meira sagði þessi stúlka mér stundum frá því sem hún sá.  Og hún sá ekki bara myndir sem hún síðar málaði, hún sá ekki bara lauka spretta úr moldu, hún sá líka að himininn var dökkur en ekki heiðblár.  En fyrir þá sem trúa, fyrir þá sem halda að það sé til guð, fyrir þá sem halda að það séu til englar, ætti að vera til ljóð sem héti kerúbar fóru hjá...

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 29.3.2008 kl. 21:33]

Þetta eru falleg eftirmæli.  Verulega falleg.

Takk fyrir mig.

[Kreppumaður, 29.3.2008 kl. 21:45]

Hvað er hægt að segja?  Á maður ekki að minnast allra sem maður þekkir, líka þótt að kunningsskapurinn hafi verið erfiður og ekki alltaf a´sömu forsendum?

[Jenný Anna Baldursdóttir, 30.3.2008 kl. 00:23]

Jú rétt hjá þér, en það er ekki öllum gefið að geta skrifað fallega um fólk.  Allskonar fólk.

[Kreppumaður, 30.3.2008 kl. 00:25]

Eða ekki um fólk.  Oft er bara betra að skrifa um það sem maður heldur að hafi verið fólk.  Því að við erum ekki öll fólk.