Hata að vera fullorðinn

Átti einn af þessum dögum sem fær mig til þess að þola það ekki að vera fullorðinn.  Það var allt fullorðins eftir hádegi.  Og dramað eftir því...

Ljósi punkturinn var sá að ein mín elsta og besta vinkona leit til mín í kaffi í hádeginu.  Ég var með heimildir handa henni í b.a-ritgerðina hennar í sálfræði, merkilegt nokk að eitthvað nothæft leynist hjá mér, og svo vildi hún yfirheyra mig um kvennamál.  það hefur löngum verið hennar helsta skemmtun í lífinu að fylgjast með þeirri sápu.  Reyndar gaf hún mér skynsöm ráð sem ég er að hugsa um að fylgja, ef ég mun ekki gleyma þeim í þeirri ótrúlegu gleði sem fylgir því að vera allt í einu kominn heim í frið og ró.

Samt er ég aðeins hugsi yfir þessum degi?  Hvers vegna leiðist mér svona mikið að vera fullorðinn og axla ábyrgð?  Þetta býður flestra?  Þegar ég var mikið yngri dreymdi mig um mikla ábyrgði, bæði í einkalífi og á vinnumarkaðinum.  Og svo þegar allt þannig var í höfn, þá leiðist mér það svo mikið og það getur dregið mig svo niður að tilsýndar líkist ég mest Órangútu sem er að skoppa á eftir rotnuðum ávöxtum.