Árið sem ég var i stöðugri hættu!

Ég kenndi einu sinni, meðal annars, 9 ára börnum heimspeki.  Og það er fyrst núna sem ég sé að ég kann að hafa verið í bráðri hættu á meðan ég var við þá iðju mína?   Ég gat orðið svo ákafur í fræða börn um það hvað hugsun okkar er stórkostleg og hvað maðurinn hefur getað þvælt sér á milli ólíkra kenninga að ég átti það til að gleyma að hleypa þeim út í frímínútur á réttum tíma.  Og níu ára börn taka því alvarlega.  ég get alveg ímyndað mér þau bakvið skúr á skólavellinum plotta um það að ráðast á mig þegar ég héldi heim á leið og kaffæra mér í snjónum eða eitthvað?  Og jafnvel hugsanlega ræna mér.  Enda er kennsla vanþakklátt og frekar leiðinlegt starf.  OG þótt að mér hafi þótt gaman að kenna unglingum þá hætti ég þessu eftir einn vetur.  Jú, eitthvað hafði það með launin að gera og þá vitneskju að þau mundu seint hækka og ég aldrei verða fyrirvinna á mínu heimili.  Eða jafnvel matvinnungur ef út í það er farið.

Ætluðu að ræna kennaranum