Kreppublogg

17.4.2008 | 17:43

Genaflækjur

Það sem hrjáir mig er slavnesku genin sem ég hlaut frá móðir minni. Þeim fylgja alheimsþunglyndi og sú tilfinning að ég sé í raun og veru persóna úr bók eftir Dostojevskí. Og með morð á samviskunni. Frá föður mínum fékk ég írsk gen. Þeim fylgir þorsti í lífsins vatn og Joyceísk snilligáfa sem sjaldan brýst út nema þegar ég er einn á næturnar og frem þessa furðulegu dansa sem fáir hafa séð. Þessi gen valda því að ég er ólíklegur til afreka á öðrum sviðum en dansmennt. Afgangurinn af mér er íslenskur. Því fylgir minnimáttarkennd. Ég er kominn af þjóð sem er full af minnimáttarkennd yfir því að vera til. Og reynir að breiða yfir vanmáttinn með því að eignast allan heiminn. Þess vegna er ég alltaf uppfullur af plönum um að sigra og verða eitthvað! Helst svo mikið að það verðir reist af mér stytta á fjölförnu torgi eða settur skjöldur úr bronsi á öll þau hús sem ég hef búið í. En helvítis slavagenin, þau fá mig alltaf til þess að fallast hendur. Því að ekkert er þess virði að byrja á því eða klára því að allt er hégómi og eftirsókn eftir vindi. Þess vegna leyfi ég yfirleitt Íranum í mér að sigra. Hann er kátastur og skemmtir sér alltaf vel, hvort sem það er í margmenni eða glimrandi einsemd. Ég ætla að fara að ganga út á Gróttu og vökva snilligáfuna sem er dæmd til þess að sturtast eins og hvert annað hland, niður í salernið!

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 17:54 | Facebook

Athugasemdir

Þegar svona hugarangur er ástatt hjá manni þá er einmitt um að gera að taka sér góðan göngutúr á fáfarnar slóðir - fátt annað til sem hreinsar hugann betur!

Gunnhildur Ólafsdóttir, 17.4.2008 kl. 17:56