Helvítis Reykjavík

Ég hata þessa borg svo mikið.  Líka núna á meðan hún sefur og ég vaki.  Sérstaklega núna.  Ég er feginn að vera að fara, þótt að mig kvíði því að setjast að í ókunnu landi.  Þó ekki svo ókunnu.

 

,,Hvað á ég að gera?" Spurði ég!

 

Skrifa, fara í framhaldsnám!

 

Og hún dró af sér kjólinn og stóð í rökkvuðu herberginu á grænum nærbuxum einum fata og tyllti sér á tær svo það brakaði í þeim - kækur sem ég sá fyrst fyrir áratug.  Og ljósið frá minnkandi tungli skáskaut sér í gegnum gardínurnar í þessu herbergi sem var eitt sinn hennar - þegar hún var ung - yngri.  Og ég var bara einhver maður á barnum með dökkt stutt hár sem horfði á hana píreygður.  

 

Man að hún sagði þegar hún kom til mín í Skaftafell eftir nóttina sem hún hringdi og spilaði fyrir mig Tindersticks í símann:  þú varst dökkhærður þá.  Og fölur.  Núna ertu svo breyttur.

 

Það var fyrir tíu árum - svaraði ég.  ,,Tíu árum" sagði hún ,, eða í gær!"

 

Eða í gær.  Og núna erum við hérna.  Svo nálægt götum og húsum sem ég bjó í eftir að ég kynntist henni og hún fékk aldrei að heimsækja með mér.  Húsum og götum sem ég þoli ekki lengur.  Og næstu daga mun þetta litla herbergi fyllast af töskum og kössum.  Því sem við munum taka með okkur til Þýskalands.

 

Þetta litla herbergi sem ég gisti í fyrir sex árum. Og áður.

 

Og núna.

 

Myndin á veggnum er sú sama og hún málaði þegar hún var átján ára:  the tree hugger.  Stúlka í kjól í skógi að faðma tré. 

 

Stúlka í skógi með stór augu að faðma einmana tré.

 

Bara bjór í nótt og bílar að aka niður þessa götu og brjóst hennar bifast þar sem hún sefur.  Og dökkt hárið er orðið svo úfið.  Svo úfið.  Og ég svo fullur og svo vita vonlaus.  Svo mikið yngri og heimskari en ég var fyrir tíu árum.  Svo laus við það að geta haldið uppi samræðum, að geta haldið utan um nokkuð.

 

Ef ég opna þessa flösku af viskíi og skelli í mig nokkrum snöfsum, þá kannski sofna ég og sef án þess að dreyma.  Í fyrsta sinn í meira en ár.