Simple words

Nú er ég orðinn dálítið fullur.  Verðandi frú Kreppa er ennþá að teikna.  Kjóla sem bara amfetamínsjúklingar geta klæðst.  Það rignir ennþá og ég læt mér leiðast, búinn að gefast upp á þýskum Heinesen og sit bara yfir þessu síðasta rauðvínsglasi og horfi á hana niðursokkna í sitt verk.  Kertin eru að brenna upp og íbúðin er orðin niðdimm og ég velti því fyrir mér hvort að ég sakni Íslands?  Ég held ekki?  Við verðum þó þar í mánuð upp úr miðjum desember, bara til þess að leiðast Laugaveginn og kaupa jólagjafir og hitta ættingja og drekka okkur full og týna því sem við höfum keypt á börunum og sakna þessa einfalda lífs á Ítalíu sem við lifum núna.  Sakna þess að vera bara tvö að hanga yfir verkum okkar.  Eins misskildum og þau kunna að vera....

 

Ég spurði hana fyrr í kvöld, hvort að hún vildi ekki hanna á mig jakkaföt og hún leit upp og sagði: ástin mín, ég er búin að teikna á þig svo mikið af jakkafötum að þú getur hent hverju af þeim eftir notkun.  Svo bætti hún við: en hefur þú einhvern tíman skrifað eitthvað um mig, og brosti?  , Aldrei neitt mikilvægt" svarði ég ,, ekkert sem skiptir máli" og kveikti mér í sígarettu og bætti við ,,því að það sem er mikilvægast í þessu lífi, eru hlutir sem maður kemur aldrei orðum að..." 

 

Og hún henti í mig penna og hélt áfram að teikna og ég sat í rökkrinu yfir glasi af rauðvíni og hlustaði á dapurlega tónlist á youtube og reyndi að muna hvenær ég hafði fyrst sagst elska hana og gat ekki munað hvort ég hafði sagt það yfirhöfðu en mundi bara skemmtistaðinn 22 fyrir svo mörgum árum og 19 ára stúlku í rauðum kjól fyrir utan staðinn eftir að hann hafði lokað sem kom til mín og brosti með augunum og andliti og spurði mig hvað ég héti? 

 

Þannig hófst það.  Fyrir svo löngu síðan í úða um nótt innan um fullt af drukknu fólki og brotnandi bjórflöskum.  Á einföldum orðum.  Á einföldum orðum sem síðar urðu að flóknari samskiptum.  En allt byrjar á setningum eins og : hæ, hvað segir þú?  Og jafnvel þótt að það líði áratugur...

 

Ef hlutirnir eru rétt orðaðir fyrsta skiptið eða ef brosið er rétt...

 

Þá geta ekki jöklar sem brotna ofan í vötn, skriður sem falla um nótt, bílar sem bakka á  bensíntanka, fólk sem leggur til hvors annars með hnífum, fjarlægðir og ókunn lönd, komið í veg fyrir að einn daginn, maður gefist upp og feli sig þessu brosi á vald.

 

Núna lítur hún upp og brosir og ég er hálfur bakvið kjöltutölvun og hún biður mig um vín og ég segi að klukkan sé svo margt og hún segir:  við erum á okkar tíma!

 

Og ég veit að við höfum alltaf verið á okkar tíma og þegar ég horfi á viðbeinin á henni og brjóstin í þessum flegna kjól og hvernig dökkt hárið fellur yfir andlitið og hún segir ekki neitt, bara horfir brosandi til mín ennþá með pennann í höndunum að við verðum og höfum alltaf verið á okkar tíma.  Tíma sem líður hægt og framtíð og fortíð skiptir ekki máli, bara hvar við erum í kvöld og ég ætla að standa á fætur núna og taka um hendur hennar og finna hann upp við mig og dansa við hana þótt að tónlistin þagni... 

 

Það rignir ennþá.

 

 

Athugasemdir

[Guðbjörg Erlingsdóttir (IP-tala skráð) 30.9.2008 kl. 08:50]

Simple words..........