Kreppublogg

13.10.2008 | 08:43

Ég vorkenni syni mínum - ekki fleiri börn!

Mikið hefði það verið einfalt að lýsa Ísland gjaldþrota. Það fengi ekki lán í 10 ár og visakortið yrði klippt og svo væri hægt að hefja sukkið aftur. Þess í stað sitjum við uppi með hundruð milljarða króna skuldir sem börnin okkar þurfa svo að borga í formi ofurskatta, næstu áratugina. Nema þau (og eflaust þeir menntuðustu munu gera það) taki það til bragðs að flýja land og vinna erlendis. Mikið vorkenni ég syni mínum. Hann á aldrei eftir að upplifa það að vinna og fá útborgað. Þegar hann fær launaseðilinn sinn í framtíðinni verður það bara eitthvað klink sem rennur í vasann hjá honum og nýr liður hefur bæst á snepilinn í frádráttaliðunum, skattur vegna skulda erlendis 37%. Hann á eftir að verða bitur út í kynslóðina sem ég tilheyri. Þessa kynslóð sem kepptist um það að eignast sem mest án þess að vera borgunnarmenn fyrir því. Kynslóð sem byrjaði öll samtöl á því að segja: ég var að kaupa í Glitni, ég var að yfirtaka rekstur í Lettlandi, ég var að fá mér nýjan Hummer, ég var að græða... Ætli sömu menn byrji núna öll samtöl á því að monta sig á því hvað þeir hafa verið duglegir við að niðurgreiða skuldir í útlöndum? Það kæmi skemmtilega á óvart? En kynslóðin sem sonur minn tilheyrir (og heldur út á vinnumarkaðinn eftir umþaðbil 10 ár) mun hafa það skítt. Lifa í eilífri kreppu og blankheitum. Mikið er ég feginn að þurfa bara að leggja það á eitt barn. En ekki fleiri. Þess vegna ætla ég að láta taka mig úr sambandi. Sem fyrirbyggjandi aðgerð. Ég veit að verðandi frú Kreppa verður fúl en ég held að á endanum muni hún skilja sjónarmiðið: að fæða ekki börn inn í eymd og volæði.