Aspargerheilkennið brýst út í bloggi

Ég er með vott af Aspargerheilkenninu, það er staðreynd sem mér verður alltaf betur og betur ljós.  Mig skortir hæfni til félagslegra samskipta nema þá helst í gegnum mail, blogg og msn, þótt að ég efist um að ég sé hæfur á þeim vettvangi líka.  Ég á fullt af sérkennilegum áhugamálum og haf átt í gegnum tíðina sem fáir eða engir skilja eða geta deilt með mér.  Þá festist ég í áráttum eins og að vera sískrifandi og sídrekkandi.  Reyndar held ég að málfarið hjá mér sé ekki sérkennilegt en ritstíllinn er það, svo enn eitt sem kemur heim og saman við heilkennið.  Líkamstjáning mín er sérstök, ég festist oft í einhverjum sérkennilegum kækjum eins og að hneigja mig djúpt fyrir öllum sem ég mæti. Þá hef ég furðulegt göngulag.  En verst eru þráhyggjunnar og árátturnar.  Eins og þetta blogg.  Nú er ég gjörsamlega fastur á því (eins og svo margir) verðandi frú Kreppu til ama því að henni finnst að ég eigi að sinna öðrum og meira uppbyggjandi störfum en að tjá mig um dægurmál, og sé ekki fram á að losna héðan.  Eflaust endar það með því að það verður læst á mig fyrir dónaskap eða ég birtist sem álitsgjafi í Silfri Egils, sem er mjög slæmt fyrir mann með takmarkað samskiptahæfni.  ég ætti það til að bora í nefið eða klóra mér í klofinu í beinni útsendingu þegar ég yrði spurður um hvort ég héldi að Landsbankinn mundi kaupa Glitni.  Ég er að hugsa um að snúa mér að myntsöfnun og rauðvínsdrykkju - alfarið!  

Ég hlera daglega

Ég stunda daglega símhleranir, reyndar gegn vilja mínum og bara þegar sú Senegalna situr úti á svölum og öskrar í símtólið sitt.  Ég skil reyndar ekki neitt hvað hún segir og má sennilega prísa mig sælan að viðkvæm eyru mín skaðist bara af ópunum en ekki af því sem sagt er því að eins og kom fram í þessari athugasemd, þá grunar bæði mig og Berg að það sem kerlingin lætur út úr sér kosti 3.99 dollara á mínútuna og sé ekki ætlað börnum undir 18 ára aldri.  Annars er þetta kona af stærri sortinni í allar áttir, það breið að ekki er hægt að mæta henni hérna í stiganum á leiðinni upp nema að þurfa að víkja út í þar til gerð útskot eins og bíldrusla að aka upp fjallaveg á Vestfjörðum...

 

Þannig að ég vorkenni þeim sem hafa af því atvinnu að hlusta á aðra blaðra í símann.  Djöfull vorkenni ég þeim sem mundi hlera mig og þurfa að hlusta á mig og mömmu blaðra í símann?  Samtölin eru yfirleitt svona:

 

Mamma:  Ertu að vinna?

Ég:  Jammz

Mamma:  Ertu timbraður?

Ég:  Af hverju heldurðu það?

Mamma:  ( Með biturleika í röddinni) ég þekki mitt heimafólk!  (Stutt þögn)  Það eru komnir hérna reikningar til þín?  Skuldarðu skattinum?  Borgarðu ekki meðlagið?  Ertu að skrifa á þig í Ríkinu?  Hversvegna er sýslumaður að senda þér bréf...?

Ég:  Það kemur þér ekki neitt við... !

Mamma:  Borðarðu hádegismat, fórstu í bað, hreinsarðu á þér eyrun, hvenær fékkstu þér grænmeti síðast...

Ég:  (Gríp fram í fyrir mömmu) ég er fullorðinn maður, ég er þrjátíuogsex ára, þér kemur þetta ekkert við!

Mamma:  Má ég tala við verðandi frú Kreppu...  Ég dauðvorkenni stúlkugreyinu að þurfa að annast þig, húná svo mikið betra skilið...

Ég:  (Mjög pirraður)  Hún er ekki að annast mig...!!!  Ég er ekki sjúklingur!!! 

 

Já, ekki mundi ég vilja hlusta á þetta nöldur eða annað.  En ég er eflaust svo hundómerkilegur að enginn mun nokkur sinni nenna að leggja eyrað við það sem ég segi.  Því að hvorki kemur út úr mínum munni klám né samsæri gegn stjórnvöldum.  Það eina sem ég hef skoðun á er fótbolti. 

 

Átti að hlera Jón Baldvin?

Fatafíkn

Þá sjaldan sem verðandi frú Kreppa lítur upp frá því að teikna kjóla á konur sem eru undir fjörutíu  kílóum er það til þess að fara í tölvuna og yfirbjóða kerlingar á ebay.  Ég held að hún bjóði í allt sem ekki er naglfast úti í hinum stóra heimi; kjóla, korselett, trefla, sjöl, skó, stígvél, hanska, hárkollur...  Enda förum við nánast daglega á pósthúsið og komum klyfjuð heim af pökkum og pokum. 

 

Kerlingarnar á pósthúsinu eru orðnir kunningjar okkar og spyrja forvitnar hvað hafi komið í þetta eða hitt skiptið.  Enda eru þær eflaust ánægðar með allan þennan varning sem vefurinn sendir okkur.  Við tryggjum þeim atvinnu á meðan. 

 

Íbúðin reyndar er farin að líta út eins og flóamarkaður eða Kolaportið, varla hægt að setjast niður fyrir flíkum og ég er ekki alltaf alveg viss hvað sé hennar hönnun eða hvað hafi komið í gegnum ebay?  Enda er mig farið að gruna að verðandi frú Kreppa sé ekki að sanka þessu öllu að sér til þess að vera best klædda konan í þessari borg, heldur að hún þjáist að fatafíkn: Að eiga meira af fötum en grannkonan.  Sem er mjög auðvelt því að sú SeneGalna á hæðinni fyrir neðan á bara tvennt; síma sem hún öskrar í og marglita tjald sem hún er vafin inn í daglega!

Langur dagur

Ég ætlaði að fara að laumast á barinn og fá mér hádegisdrykk og röfla við norska barþjóninn ef hann væri að vinna (yfirleitt úthúða ég honum fyrir þjóðerni hans en gleymi því að ég er sjálfur að fjórðungi ættaður þaðan) þegar verðandi frú Kreppa henti í mig penna og spurði mig hvert ég væri að fara að sniglast?  Ég sagðist ætla að fá mér drykk en fékk ,,ó nei góði minn, þú ferð ekki neitt!"  augnaráð og skipun um að verða að einhverju gagni.  Það væri nóg sem ég gæti gert.  Hægt væri að skúra, þrífa eldhússkápa eða þvo þvott ef mér leiddist.  Á barinn hefði ég ekkert að gera svona snemma dags.  Ef ég vildi komast út, mundi hún skrifa fyrir mig innkaupalist og senda mig í næsta stórmarkað að kaupa grænmeti og brauð en alls ekki tuttugu flöskur af rauðvíni.  Eftir þennan lestur skreið ég niðurlútur í mitt skjól bakvið tölvuna, fullviss um að þetta verður langur og erfiður dagur.

Lesbíuklám

Auðvitað hafa allir flugumferðarstjórar verið á fullu að horfa á lesbíur í sleik eða að lesa ljóð eftir Saffó langt fram eftir nóttu og gleymt að stilla vekjaraklukkuna.   Og einnig hef ég það á tilfinningunni að flugvélarnar tvær sem hringsóluðu í háloftunum á meðan hafi verið fullar af karluglum með höfuðið fullt af órum um samkynhneigðarkonur sem þar halda að vaxi örugglega á trjánum á þessari eyju og skottist út um alla velli, tilbúnar að gleðja útbelgda ferðamenn með einhverjum ókeypis dónasýningum.  Las það reyndar einhverstaðar fyrir löngu að íbúar Lesbos væru langþreyttir á því að búa á eyju sem samkynhneigðar konur kenna sig við og öllum þeim misskilningi sem því veldur.  Mér væri þó nákvæmlega sama þótt að skipt yrði um nafn á Íslandi og það kallað hommasker.  Ég held að ég mundi ekkert skammast mín meira fyrir vikið. 

	Hringsóluðu yfir Lesbos meðan flugumferðarstjórinn svaf
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Hér er ekkert atvinnuleysi!

Kreppan sem ný hefur riðið yfir þessa aumu þjóð sem stendur í vegabréfinu mínu að ég tilheyri, mun valda þvílíku atvinnuleysi og samdrætti að annað eins hefur ekki séð síðan fyrir síðari heimsslag.  Sem minnir mig á það þegar ég var sóttur í Skaftafell í sumar og ekið með mig á Höfn þar sem hár mitt skildi verða skorið.  Þar fórum við á þrjár hárgreiðslustofur og allt var upp pantað og enga klippingu að fá.  Enduðum þó á því að finna gamaldags hárskera í skúr við bensínstöð, þar sem innréttingar og hárskerinn sjálfur voru ennþá í tísku sjötta áratugarins.  Hann hallaði sér upp að stólnum með gufuna í botni þegar við komum inn og sagði að það væri lítið mál að rýja mig.  Þegar ég var sestur í stólinn kom inn eldri maður og leit í kringum sig, sá að rakarinn var að klippa og (eins og það leit út fyrir) að verðandi frú Kreppa bið eftir þjónustu líka.  Þá hrökk uppúr komu manni:  það er ekkert atvinnuleysi hér!  Rakarinn snéri sér við, brosandi og svaraði:  þú verður að koma aftur á morgunn, ég er upptekinn!  Svona nægjusemi er það sem koma skal á næstu árum.  Vera hamingjusamur ef einhverja vinnu er að fá og ekki reyna að græða of mikið sama dag.  Treina sér vinnuna og aurinn.  Enda hef ég aldrei borgað jafn lítið fyrir klippingu og þarna á höfn, tvöþúsund kall.  Læt sama mann klippa mig aftur ef ég á þar leið hjá.   Hann er örugglega sá eini á Íslandi sem mun lifa þessa kreppu af...

Erfiðir gjalddagar framundan

Næturfundir

Þegar ég bjó síðast í Reykjavík hélt ég oft svona næturfundi eins og Jón.  Þeir sem birtust hjá mér eftir að rökkva tók voru reyndar ekki af sama kaliberi og þeir sem funduðu með Jóni en ég get þó státað af einum varþingmanni með heimskulega pólatískasannfæringu sem síðar meir sendi hann í 15 sæti á lista í prófkjöri og batt enda á feril hans í stjórnmálum, fínni varð félagsskapurinn ekki.  Oftast voru þetta einhverjir mis vel og illa heppnaðir listamenn og glyðrur sem vildu reyna að hjálpa mér til betra lífs.  Verð reyndar að opinbera það hérna að í fásinninu sakna ég örlítið svona næturfunda.  Ekki kvennanna, því að í þeirra stað er komin verðandi frú Kreppa, frekar þessara mislukkuðu vina minna.  Þeir verða ekki svo auðveldlega bættir hérna í landi pastaætna og flagara með gullkeðjur um hálsinn sem virðast allir búa heim hjá mömmum sínum, komnir á fertugsaldurinn, gólandi á eftir hverjum einasta kvenmannsbelg, jafnvel þótt að hún haldi um arm heitmanns síns... 

 

 

Þetta blogg fær mig þó til þess að finnast ég aðeins minna einn...

Kallaði ráðherra og þingmenn á fund

Þegar ég fór á hausinn

Ég man eftir því þegar ennþá voru ávísunarhefti í umferð.  Þá átti ég það til að gefa út ávísanir sem enginn innistæða var fyrir á barnum á föstudagskvöldi með þá veiku von í brjósti að snemma á mánudegi mundi allt bjargast.  Svo var hressilega drukkið.  OG eftir helgi fóru að berast gulir miðar með kröfum um greiðslu skulda.  Og ef þeim var ekki svarað, aðrir hvítir þar sem hótað var að íbúðin á Þórsgötu (sem ég bjó þá) yrði seld hæstbjóðandi til þess að bjarga bankanum frá brennivínsskuldum mínum.  En aldrei fór ég beint á hausinn þrátt fyrir þetta kæruleysislega líferni.  Ég komst alltaf á réttan kjöl aftur, fyrir einhverja heppni eða með aðstoð góðra manna.  Sem oftast voru tilbúnir að hjálpa mér að auka á skuldastöðu mína með því að setja nafnið mitt neðst á eitthvað blað.  Nú eru þessir dagar löngu liðnir og þótt að ég hafi ekki unnið launa vinnu í hálft ár, allir bankareikningar gildir.  Og núna glotti ég að þeim sem virðast hafa drukkið of mikið í góðærinu á kostnað tékkheftisins.

Telur Stoðir ekki fara í þrot

Atvinnuleysi

Bullandi atvinnuleysi virðist vera yfirvofandi heima fyrst að 54 sækja um lálauna skrifstofustöðu eins og  þá að vera forstjóri Landsvirkjunar.  Sem er frekar fúlt starf þar sem allir evruhipparnir í 101 hata þig útaf lífinu fyrir að vera með bindi og vilja breyta hálendinu (sem þessi fífl hafa aldrei heimsótt) í eitt allsherjar lón.  Mín vegna má drekkja Íslandi enda sýnist mér svo illa fyrir þjóðinni komið, bæði andlega og efnahagslega, að henni verði ekki bjargað næstu tvöhundruð árin. Við ættum kannski að betla af Dönum aftur konungsvald og maðkað mjöl?

54 vilja stýra Landsvirkjun

Simple words

Nú er ég orðinn dálítið fullur.  Verðandi frú Kreppa er ennþá að teikna.  Kjóla sem bara amfetamínsjúklingar geta klæðst.  Það rignir ennþá og ég læt mér leiðast, búinn að gefast upp á þýskum Heinesen og sit bara yfir þessu síðasta rauðvínsglasi og horfi á hana niðursokkna í sitt verk.  Kertin eru að brenna upp og íbúðin er orðin niðdimm og ég velti því fyrir mér hvort að ég sakni Íslands?  Ég held ekki?  Við verðum þó þar í mánuð upp úr miðjum desember, bara til þess að leiðast Laugaveginn og kaupa jólagjafir og hitta ættingja og drekka okkur full og týna því sem við höfum keypt á börunum og sakna þessa einfalda lífs á Ítalíu sem við lifum núna.  Sakna þess að vera bara tvö að hanga yfir verkum okkar.  Eins misskildum og þau kunna að vera....

 

Ég spurði hana fyrr í kvöld, hvort að hún vildi ekki hanna á mig jakkaföt og hún leit upp og sagði: ástin mín, ég er búin að teikna á þig svo mikið af jakkafötum að þú getur hent hverju af þeim eftir notkun.  Svo bætti hún við: en hefur þú einhvern tíman skrifað eitthvað um mig, og brosti?  , Aldrei neitt mikilvægt" svarði ég ,, ekkert sem skiptir máli" og kveikti mér í sígarettu og bætti við ,,því að það sem er mikilvægast í þessu lífi, eru hlutir sem maður kemur aldrei orðum að..." 

 

Og hún henti í mig penna og hélt áfram að teikna og ég sat í rökkrinu yfir glasi af rauðvíni og hlustaði á dapurlega tónlist á youtube og reyndi að muna hvenær ég hafði fyrst sagst elska hana og gat ekki munað hvort ég hafði sagt það yfirhöfðu en mundi bara skemmtistaðinn 22 fyrir svo mörgum árum og 19 ára stúlku í rauðum kjól fyrir utan staðinn eftir að hann hafði lokað sem kom til mín og brosti með augunum og andliti og spurði mig hvað ég héti? 

 

Þannig hófst það.  Fyrir svo löngu síðan í úða um nótt innan um fullt af drukknu fólki og brotnandi bjórflöskum.  Á einföldum orðum.  Á einföldum orðum sem síðar urðu að flóknari samskiptum.  En allt byrjar á setningum eins og : hæ, hvað segir þú?  Og jafnvel þótt að það líði áratugur...

 

Ef hlutirnir eru rétt orðaðir fyrsta skiptið eða ef brosið er rétt...

 

Þá geta ekki jöklar sem brotna ofan í vötn, skriður sem falla um nótt, bílar sem bakka á  bensíntanka, fólk sem leggur til hvors annars með hnífum, fjarlægðir og ókunn lönd, komið í veg fyrir að einn daginn, maður gefist upp og feli sig þessu brosi á vald.

 

Núna lítur hún upp og brosir og ég er hálfur bakvið kjöltutölvun og hún biður mig um vín og ég segi að klukkan sé svo margt og hún segir:  við erum á okkar tíma!

 

Og ég veit að við höfum alltaf verið á okkar tíma og þegar ég horfi á viðbeinin á henni og brjóstin í þessum flegna kjól og hvernig dökkt hárið fellur yfir andlitið og hún segir ekki neitt, bara horfir brosandi til mín ennþá með pennann í höndunum að við verðum og höfum alltaf verið á okkar tíma.  Tíma sem líður hægt og framtíð og fortíð skiptir ekki máli, bara hvar við erum í kvöld og ég ætla að standa á fætur núna og taka um hendur hennar og finna hann upp við mig og dansa við hana þótt að tónlistin þagni... 

 

Það rignir ennþá.