Gönguferð og ljúf heimkoma

Fór í göngutúr í kulda en mjög fallegu veðri.  Kom við hjá afa og ömmu sem eru á níræðisaldri en mjög hress.  Fékk kaffi og amma sagði það sama við mig og hún hefur sagt við mig alla ævi - að ég væri að horast.  Hún sagði það líka við mig þegar ég var tíu kílóum þyngri með velmegunarístru fyrir ekki svo mörgum árum.  Kom mér svo vel fyrir í stofunni hjá þeim og skoðaði gömul myndaalbúm.  Hef alltaf gaman að skoða myndir af fjölskyldunni og hvernig við höfum breyst og þroskast, vaxið og dafnað.  Og nýir meðlimir fæðst.  Og fólk komið og farið.  Myndaalbúm ömmur eru góður minnis varði um kynslóð (ég og frændsystkini mín sum) sem hafa verið ístöðulaus í makavali.  Sennilega þó mest ég.  Þau spurðu  mig út í nokkra vini mína og einhverjar fyrrverandi lagskonur.  Ég reyndi að svara þeim eftir bestu getu hvar það fólk væri statt í lífinu og tilverunni.  Svo skemmti ég þeim með sögum af því þegar ég og vinur minn brutumst einu sinni inn í ókunnugt hús og stálum þar pulsupakka og vodkapela.  Þeim var skemmt yfir bernskubrekum mínum.  Ég held að umburðarlyndara fólk sé ekki til.  Afþakkaði boð um að borða með þeim kvöldmat, var of þreyttur til þess að nenna að tala meira og sá rúmið mitt í hillingum.  Borðaði þess í stað súpu á leiðinni heim.  Ennþá partý þegar ég kom heim.  Kvenmannskór í tröppunum upp til mín.  Ég get ekki ímyndað mér að einhver stúlka sem hafi átt við mig erindi hafi skilið hann eftir eins og Öskubuska af vonbrigðum yfir því að ég væri ekki heima.  Ímynda mér frekar að drykkjuskapur og langvarandi misnotkun á miðtaugakerfinu hafi orðið til þess að einhver hafi skakkalapats út um miðjan daginn með maskara niður á kinnar í einum háhæluðum skóm og berfætt.  Maður hefur svo sem séð það verra.

Reynt að lesa

Hringdi í foreldra mína til þess að boða mig í heimsókn.  Þau voru þá uppi í sveit og mér dettur í fljótu bragði engin staður í hug þar sem ég get komið í heimsókn til þess að leggja mig án þess að hafa eitthvað skemmtanagildi.  Þá er ekkert annað ráð í stöðunni en að hækka mína tónlist í botn og reyna að lesa í gegnum klið af óperu og trumbuslætti.  Því að nágrannar mínir eru víst ekki komnir mikið lengra á þróunarbrautina en homo habilis sem eigraði um sléttur núverandi Kenýa og át orma og rotnandi ávexti.  stundum hræ.  Til þess að gleðjast barði hann tveimur steinum saman og framkallaði þannig hljóð.  Pólverjar hafa þó uppgötvað rafmagn og magnara til þess að geta útvarpað frumstæðum takti sínum er þeir gleðjast og týna lýs af hvorum öðrum. 

Ég er að verða fífl

Klukkan níu féll allt í ljúfa löð til þess að hefjast aftur klukkan hálfellefu.  Partýið hefur fengið sér kríu eða þurft að fara út í búð eftir blandi.  Fyrirgefið, til dílersins eftir meira spítti.  Nú telst mér til að í samanlagt fimmklukkutíma hafi ríkt hér þögn síðan ég kom heim úr vinnu á föstudaginn.  Enda er það farið að sjást á mér.  Í stað þess að vera í lýrískuskapi er ég orðin ein taugahrúga.  Tekinn og fölur með magaverki, keðjureykjandi og haltrandi á milli herbergja, bíðandi þess að bassatakturinn verði hækkaður svo mikið að bækur detti úr hillum.  Núna er sunnudagur og ég þoli ekki við.  Ætla að fara og fá mér hádegismat og heimsækja svo foreldra mína og fá að leggja mig þar.  Öll helgin mín er nánast ónýt því að einhverjir aðrir stýrðu ekki bara því hvort að ég vakti eða svæfi, heldur líka skapinu mínu.  Ég hefði alveg eins geta farið á dómsdagsfyllirí sjálfur og bakað miðtaugakerfinu tjón með amfetamínneyslu.  Það væri bara við mig að sakast.  En þetta ástand er óþolandi og er að gera mig að nöldrandi smámenni.  Geri ekkert nema að blogga hverja færsluna á fætur annarri til þess eins að fá útrás.  Næsta skref með þessu áframhaldi verður síða full af Pólverjahatri og níði um þá.  Er nefnilega eftir síðasta mánuð og sérstaklega þessa helgi, í stuði til þess að lepja alla vitleysuna sem skrifuðu er um útlendinga í fjölmiðlum og alla vitleysuna upp úr fólki sem er almennt hrætt við þá sem ekki tala Íslensku og ganga í hópinn og breiða þvæluna út.  Svona fer langvarandi svefnleysi með annars fordómalausan huga.

Og brjálæðið heldur áfram

Kvaddi konurnar í lífi mínu, bæði á msn og í símanum og skreið upp í rúm með Bréf úr myrkri, þá vanmetnu bók og var rétt að sofna ofan í hana þegar helvítis djöfulsins kvenmannsglyðran byrjaði að öskra á neðrihæðinni.  Viðbjóðslegum frygðar öskrum sem hvergi eiga heima nema í lélegum klámmyndum.  Og tuttugu mínútum síðar - partýið komið á fullt.  Og elskuleg lögreglan, hefur ekki mannafla til þess að sinna því að biðja fólk að lækka.  ég vona að einhver verði stunginn með hníf í nótt svo að það verði hægt að rýma íbúðina af þessum ruslaralýð og ég fái sofið þá sjaldan sem ég er heima um helgar.  Annars verð ég bara að búa á ölstofum fram undir morgunn til þess að losana við þessi dómdagslæti.  Ég er meira en pirraður, ég er öskureiður en get ekkert gert nema ég vilji fá exi í einnið að hníf á milli rifjana.  Það er alla veganna sú mynd sem fjölmiðlar hafa gefið manni af þessum helvítis Pólverjum! 

Og já - ef einhver vogar að segja að ég sé rasisti, þá er það rétt!  Ég hata svona tvo til fjóra Pólverja út af lífinu og hef ástæðu til!!!  

Og stundum... fegurðin

Þarf maður að deila óþolandi hlutum.  Ég deili þessu lagi með ykkur með einum af mínum uppáhalds gítarleikurum fyrir utan Kristinn og Einar heitinn, þeir verða aldrei toppaðir.  En þetta er fallegt lag og það er kannski útaf því að maðurinn getur skapað verk eins og þetta að ég nenni að dröslast á fætur á morgnanna og halda út í dimmuna og myrkrið og vinna mín störf.  Því að ég veit að ég get komið heim og þar, þar get ég gefið mér fegurðinni á vald.

Ég er Sigurður Pálsson

Notaði stund milli stríða til að hlaupa í sturtu og raka mig.  Nema ég skildi eftir yfirvaraskeggið.  Núna er ég eins og Sigurður Pálsson nema bara ekki með pottlok og hvítan trefil. En svona yfirvaraskegg hlýtur að blása mér lýrískumstemningum í brjóst.  Ég á eflaust eftir að yrkja berklaveikur í nótt ódauðleg ljóð um það þegar ég leiddi ástina mína um París.  Báðar mínúturnar sem við vorum þar á DeGaulle flugvellinum. 

Gefst upp

Búinn að gefast upp á skriftum í kvöld.  Gefst upp og gef mig tónlist og dansi á vald.  Og þeirri staðreynd að ríkið er farið að selja rauðvínsflöskur sem leka.  Ég held að það sé liður í því að halda okkur sæmilega allsgáðum.  Best að ég fái mér snúning í eldhúsinu og sjái hvað sé til mikið af vondum bjór?  En eitt er pottþétt - ég ætla ekki út fyrir hússins dyr!  Nema að partýið byrji því fyrr - þá er ég farinn og kem ekki aftur fyrr en á mánudaginn eða eitthvað? 

Kerúbar fóru hjá

Þegar ég frétti af dauða kunningjakonu minnar hugsaði ég með mér að það ætti að vera til ljóð sem héti ,,Kerúbar fóru hjá" og fjalla um það að sum okkar sjá engla og sum okkar sjá aldrei neitt.  Ég sé aldrei neitt.  Nema gervihnatta diskana á húsþökunum í bakgarðinum, nema hellurnar sem mynda munstur á gangstéttinni hérna fyrir neðan svalirnar...  En ég man að í gamla daga, fyrir áratug eða meira sagði þessi stúlka mér stundum frá því sem hún sá.  Og hún sá ekki bara myndir sem hún síðar málaði, hún sá ekki bara lauka spretta úr moldu, hún sá líka að himininn var dökkur en ekki heiðblár.  En fyrir þá sem trúa, fyrir þá sem halda að það sé til guð, fyrir þá sem halda að það séu til englar, ætti að vera til ljóð sem héti kerúbar fóru hjá...

Millistríðsárin mín

Og svo allt í einu þögn.  Og nú veit ég hvernig hermönnunum í fyrriheimstyrjöldinni leið ellefta nóvember, ellefu mínútur yfir ellefu þegar byssurnar þögnuðu og þeim var tilkynnt að martröðinni væri loksins lokið.  Þeir voru ringlaðir og hissa.  Engar drunur, engir titrandi veggir í skotgröfum.  Bara þögn og svo allt í einu í fjarska, lítill fugl sem kvakar.  En þeir vissu ekki það sem ég veit.  Að á eftir fyrri heimstyrjöldinni kom sú síðari, blóðugri, lengri og endaði á kjarnorkuárás.  Hef það á tilfinningunni að hún hefjist milli fjögur og fimm í nótt.  Horfði á eftir helvítis Pólverjunum og glyðrunum þeirra troða sér í tvo leigubíla með flöskur í poka.  Vonandi hafa þeir ruglast og sagt götuheiti í Varsjá og verða keyrðir þangað.  Nei, við erum eyja, þeir yrðu aldrei keyrðir lengra en út á Leifsstöð.  Ætla að nota tíman þangað til þeir snúa aftur eins og fólk notaði tíman á milli styrjalda.  Í bjartsýni, svo drykkju, loks kreppu og svo þunglyndi vegna yfirvofandi styrjaldar.  Ætla að lesa ævisögu Churchill til þess að undirbúa mig undir átök, á lofti, láði og legi.  Fokk hvað ég er svartsýnn núna!

 

Forsíðurfréttin á morgunn

Ég hef ekki rakað mig í nokkra daga.  Það er svo sem allt í lagi en ég fíla það samt alltaf betur að vera slétt rakaður en með brodda eða skegg.  Verst að ég efast um að ég geti rakað mig strax.  Ekki það að hér sé ekki til krem, sápa og rakblöð.  Nei, húsið hristist svo mikið í augnablikinu undan helvítis teknóvinu að ég mundi skera mig á háls ef ég reyndi að raka mig.  Og núna rétt í þessu heyrðist mér eins og eitthvað væri að brotna.  En það sem ég hata mest er þessi kvenrödd sem stundum yfirgnæfir allt.  Áðan stóð hún úti á svölum og var að garga í símann og ég heyrði hvert einasta orð.  Hún var að bjóða vinkonum sínum yfir til að drekka, borða pizzu, hitta strákana, mála sig fyrir kvöldið...  Ég vona að það þýði að þetta skítapakk ætli út á barinn.  ég ætla líka að þakka stjórnvöldum fyrir það hvað aðgengi að handvopnum er takmarkað á Íslandi.  Ef vopna löggjöfin væri hér eins og sumstaðar í Bandaríkjunum væri ég núna að koma heim með tvær íþróttatöskur fullar af allskonar byssum og skotfærum og yrði pottþétt sú frétt á morgun sem allir bloggarar mundu teika!